Δεν το έχω εύκολο το κλάμα. Όχι πως το καταπιέζω ή δεν θέλω να κλαίω μπροστά σε άλλους και λοιπά τέτοια συμπλέγματα. Μάλλον είναι "κατασκευαστικό" το πρόβλημα. Δεν κλαίω εύκολα. Αυτός είναι και ο λόγος που θυμάμαι σχεδόν όλες τις φορές που έχω ξεσπάσει σε κλάματα στη ζωή μου. Από συγκίνηση ή χαρά, πόνο ή λύτρωση, λύπη ή ευτυχία.
Δεν υπάρχει τραγούδι του, που να το ερμηνεύει ο ίδιος και να καταφέρω να το ακούσω χωρίς να πλαντάξω στο κλάμα! Και όταν τα ακούω από άλλους συγκινούμαι, αλλά ο συνδυασμός της ερμηνείας του με την μουσική του, με κάνει κομμάτια. Υπάρχει μάλιστα ένα τραγούδι του, που αδυνατώ πλέον να ακούσω. Είναι το "Θέλω να σε δω".
"Θέλω να σε δω, αχ, πες μου πώς μπορείς που νύχτωσε νωρίς κι εγώ δεν έχω πού να πάω. Θέλω να σε δω, μπορώ να συγχωρώ να σε δικαιολογώ γιατί ακόμα σ’ αγαπάω" συνέχισε στο ρεφρέν και τα δάχτυλά μου μόλις που πρόλαβαν να πατήσουν τα alarm του αυτοκινήτου, πριν καταρρεύσω. Ήταν αδύνατο να συνεχίσω να οδηγώ. Σταμάτησα σε μία άκρη στο ύψος του Ωνασείου και έκλαψα με την ησυχία μου.
"Θέλω να σε δω, αχ, πες μου πώς μπορείς που νύχτωσε νωρίς κι εγώ δεν έχω πού να πάω..."
Υπάρχει ωστόσο ένας άνθρωπος που με κάνει να κλαίω, χωρίς να συντρέχει κανένας από τους παραπάνω λόγους. Και το περίεργο είναι πως δεν είναι ο γιος μου, ο άντρας μου ή κάποιο αγαπημενο πρόσωπο. Ουσιαστικά είναι ένας άγνωστος. Είχα την τύχη να τον συναντήσω 5 φορές από κοντά, και να γοητευτώ όλες το ίδιο σαν να ήταν η πρώτη, όμως δεν τόλμησα ποτέ να του αποκαλύψω την επίδραση που ασκούσε πάνω μου.
Το όνομά του; Αντώνης Βαρδής.
Το άκουσα για πρώτη φορά το 1997. Πριν από 20 χρόνια. Είχα αφήσει τον γιο μου στο νηπιαγωγείο κι επέστρεφα στο σπίτι με το αυτοκίνητο. Στη Λεωφόρο Συγγρού δυνάμωσα την ένταση του ραδιοφώνου γιατί το τραγούδι, αν και άγνωστο τότε, από τις πρώτες κιόλας νότες "μύριζε" Αντώνη Βαρδή.
"Η νύχτα έπεσε νωρίς, πού να με βρεις κι εγώ απόψε πού να ψάξω. Στο δρόμο δυο περαστικοί κι από το μπαρ η μουσική..." έφτασε η φωνή του στα αυτιά μου και αυτομάτως τα μάτια μου θόλωσαν.
"Το νέο τραγούδι του Αντώνη Βαρδή, σε μουσική του ίδιου και στίχους του Αντώνη Ανδρικάκη" άκουσα τον παρουσιαστή να λέει και χωρίς δεύτερη σκέψη σχημάτισα στο κινητό μου το τηλέφωνο του αδελφικού φίλου, Αντώνη Ανδρικάκη. Η ώρα ήταν μόλις 8.00 το πρωί. Υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να κοιμάται και ο ίδιος και η "αδελφή" μου η Μάικα, αλλά γι αυτό είναι οι φίλοι! Για να ξυπνάνε όταν κλαίμε!
"Γεια σου Αντώνη. Η Μαρία είμαι. Άκουσα μόλις το "Θέλω να σε δω" στο ραδιόφωνο κι έχω σταματήσει στη Συγγρού με το αυτοκίνητο και κλαίω" του είπα.
Γέλασε. Γιατί ήταν το μόνο που είχε περιθώριο να κάνει. Βρισκόταν σε ένα βαγόνι του τρένου, στριμωγμένος ανάμεσα σε άλλους αγουροξυπνημένους που πήγαιναν στις δουλειές τους. Τι να μου απαντήσει ο άνθρωπος;
Από ένα περίεργο παιχνίδι συμπτώσεων, πριν από επτά χρόνια, την στιγμή που έμαθα από τους γιατρούς ότι ο άντρας μου είχε καρκίνο, έφτασε δυνατά στα αυτιά μου από ένα αυτοκίνητο που περνούσε η φωνή του Αντώνη Βαρδή:
Δεν το ξανάκουσα ποτέ από τότε, ερμηνευμένο από τον ίδιο. Αδύνατον!
Όχι πως στα υπόλοιπα τραγούδια του, τα πράγματα είναι καλύτερα. Ειδικά από τότε που έφυγε από τη ζωή, θα έλεγα ότι έχουν γίνει ακόμη χειρότερα. Αν υποθέσουμε ότι δημιουργοί σαν τον Αντώνη Βαρδή φεύγουν ποτέ από τη ζωή....
Δεν γνωρίζω από μουσική, αν και θα το ήθελα πολύ. Αντιλαμβάνομαι το μέγεθος άλλων Ελλήνων μουσικοσυνθετών. Όμως την δική μου ψυχή, "κόμπο" την έδενε και την δένει μόνο η μουσική του Βαρδή. Γι αυτό και κάθε φορά που είμαι φορτισμένη ψυχολογικά και θέλω να ξεσπάσω, βάζω δυνατά το έτερο σπαραξικάρδιο: "Θα 'θελα να ήσουνα εδώ... Της ζωής μου πρόσωπο μοιραίο...".
Σε ευχαριστώ Αντώνη Βαρδή. Έστω και καθυστερημένα...
Μαρία Παναγοπούλου
Comments
Post a Comment