- Μαμά...Δεν βλέπω καθόλου από το ένα μου μάτι και νομίζω πως έχει θολώσει η όρασή μου και από το άλλο.
- Πόσες μέρες συμβαίνει αυτό;, τον ρωτάω όσο πιο ψύχραιμα μπορώ.
-Πέντε, έξι..., μου απαντάει ψιλοαδιάφορα.
- ΤΙ ΕΝΝΟΕΙΣ ΠΕΝΤΕ ΕΞΙ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΕ; ΠΕΝΤΕ ΕΞΙ ΜΕΡΕΣ ΠΗΓΑΙΝΟΕΡΧΕΣΑΙ ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΒΛΕΠΕΙΣ;, αρχίζω να φορτώνω η δόλια μάνα.
-Ναι, έρχεται λιτή και περιεκτική η απάντησή του Κωνσταντίνου.
Στη μισή ώρα που ακολουθεί, ψάχνω με την βοήθεια του (ευλογημένου) διαδικτύου την κοντινότερη οφθαλμολογική κλινική στην περιοχή της φοιτητικής εστίας του γιου μου, ευχαριστώ τον Θεό και τους Άγγλους για το σύστημα υγείας τους, το περίφημο NHS, και κλείνω ραντεβού να τον δει γιατρός στις 18.00 το απόγευμα της ίδιας μέρας (δωρεάν, σε δημόσιο νοσοκομείο, τον αλλοδαπό φοιτητή παρακαλώ...).
Παράλληλα μιλάω με μία γνωστή μου οφθαλμίατρο η οποία με καθησυχάζει ότι μάλλον πρόκειται για κάποια σοβαρή μόλυνση, που ίσως να επιβαρύνθηκε από το άγχος καθώς όλα αυτά συμβαίνουν εν μέσω εξεταστικής περιόδου, αλλά σε κάθε περίπτωση εφόσον αντιμετωπιστεί άμεσα με την κατάλληλη ιατρική παρακολούθηση και θεραπεία, δεν υπάρχει λόγος πανικού. Γιατροί είναι, τόσα ξέρουν, τόσα λένε... Εγώ όμως είμαι μάνα... Και δη Ελληνίδα... Και κάτι τέτοια τα παίζω στα δάχτυλα του αριστερού χεριού κι ας είμαι δεξιόχειρας.
Από την στιγμή που κλείνουμε την επικοινωνία μέσω Skype, ώρα 13.00, μέχρι τις 19.30 το απόγευμα που ο γιος μου βγαίνει από το ιατρείο του οφθαλμίατρου στο αγγλικό νοσοκομείο, εγώ έχω κλείσει αεροπορικό εισιτήριο για την μεταμεσονύχτια πτήση προς Λονδίνο, έχω βρει το τηλέφωνο της τοπικής αστυνομίας, του επικεφαλής της φοιτητικής εστίας, της κολλητής του γιου μου κι ενός Έλληνα δημοσιογράφου που είναι ανταποκριτής της ΕΡΤ στην βρετανική πρωτεύουσα, αλλά (το κυριότερο!) έχω εξιχνιάσει πλήρως τι συμβαίνει στο παιδί μου: προφανώς κάτι του ρίξανε στο ποτό του εκεί που μαζεύονται όλοι οι φοιτητές! Κάποιο βαρύ, νέο ναρκωτικό που ίσως προκαλεί ακόμη και ολική τύφλωση ώστε να καθιστά τα θύματα ευάλωτα, ποιος ξέρει γιατί;
Το παιδί μου (που στην φωτογραφία το βλέπετε σε ηλικία έξι μηνών, όσο δηλαδή εγώ συνεχίζω να το βλέπω και σήμερα στα 24 του..) βρίσκεται σε κίνδυνο, αυτό είναι σαφές, ωστόσο δεν λέω τίποτα στον άντρα μου γιατί ξέρω εκ των προτέρων ότι δεν θα συμμεριστεί την ανησυχία μου. "Μήπως να περιμένουμε να μας πούνε την γνώμη τους και οι γιατροί;" είναι σαν να τον ακούω να λέει. Άντρες...
Από τις 18.00 που μπαίνει ο Κωνσταντίνος στο ιατρείο μέχρι τις 19.30 που βγαίνει από αυτό, κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα. Το πρώτο sms που φτάνει από το κινητό του, είναι (επίσης) λιτό και περιεκτικό σε βαθμό κακουργήματος:
"Ok. Τελείωσα".
Του τηλεφωνώ σε έξαλλη κατάσταση. Δεν απαντάει.
"Είμαι ακόμη στο νοσοκομείο. Θα σε πάρω εγώ" μου γράφει.
"Θα τυφλωθείς;", ανταπαντάω εγώ με ερώτηση.
"WTF...", μου ξαναγράφει.
"Τι σημαίνει WTF ρε Κωνσταντίνε; Θα τυφλωθείς;" ξαναρωτάω εγώ.
Σιωπή...
"Έρχομαι Λονδίνο με την τελευταία πτήση" στέλνω τη μαγική φράση και σε λιγότερο από 20 δεύτερα το κινητό μου χτυπάει. Είναι ο γιος μου!
- Μαμά, ακύρωσε το εισιτήριό σου γιατί θα πάω να μείνω αλλού και δεν θα με βρίσκεις με τίποτα, μου λέει με θράσος (αυτά παθαίνεις αν δεν τα δείρεις όσο είναι μικρά...).
-Τι σου είπε ο γιατρός; ουρλιάζω.
- Έχω uveitis, μου λέει σαν να μιλάει με την Κέιτ Μίντλετον.
- Κωνσταντίνε, αν δεν μου πεις τώρα στα Ελληνικά τι έχεις, θα διακτινιστώ και θα σε πλακώσω στις σφαλιάρες... Τι είναι uveitis;
-Πού να ξέρω πώς λέγεται στα Ελληνικά, ρε μαμά; Είναι μία μόλυνση, που μπορεί να προκλήθηκε από τα μικρόβια που υπάρχουν στα Μέσα Μεταφοράς αλλά μπορεί να έχει σχέση και με το άγχος. Μου έκαναν ό,τι εξετάσεις μπορείς να φανταστείς και μου έδωσαν ένα ειδικό κολλύριο. Σε λίγες μέρες θα υποχωρήσει εντελώς, μου εξηγεί με μια ανάσα για να με ξεφορτωθεί.
- Στείλε μου τώρα την διάγνωση και ό,τι άλλο σου είπαν στα αγγλικά, να τα δώσω σε έναν δικό μας γιατρό, του λέω αυστηρά.
- Υπό έναν όρο: ακυρώνεις αυτή τη στιγμή το αεροπορικό σου εισιτήριο. Δεν θα μου κουβαληθείς για μια μολυνσούλα στο μάτι γιατί ούτε ο James Bond δεν θα μπορεί να με εντοπίσει, μου απαντάει ακόμη πιο αυστηρά.
- Θα δω τι θα μου πούνε οι Έλληνες οθφαλμίατροι και μετά θα το ακυρώσω, κλείνω το deal...
Οι Έλληνες (τρεις στον αριθμό) οφθαλμίατροι μου εξήγησαν ότι η μόλυνση στα μάτια του ήταν σοβαρή μεν, αντιμετωπίσιμη δε.
-Υπάρχει περίπτωση να προκλήθηκε από κάποιο νέο, άγνωστο ναρκωτικό που του έριξαν στο ποτό του;, ρώτησα τον έναν που ήξερα ότι δεν θα με παρεξηγήσει (πολύ).
- Φυσικά και υπάρχει. Όση και να πρόκειται για κάποιο υπερόπλο εξωγήινων που ετοιμάζονται να καταλάβουν το Λονδίνο, μου απάντησε ειρωνικά. Άντρες...
Μαρία Παναγοπούλου (Ελληνίδα μάνα...)
thisismarias.blogspot.gr
Υ.Γ. Για την ιστορία: το δημόσιο αγγλικό νοσοκομείο έκλεισε από μόνο του ραντεβού για την επόμενη μέρα στον αλλοδαπό φοιτητή γιό μου, ώστε να τον δει ο Καθηγητής επικεφαλής της Οφθαλμολογικής Κλινικής, εντελώς δωρεάν. Και μία εβδομάδα αργότερα, του τηλεφώνησαν για να βεβαιωθούν πως όλα βαίνουν καλώς... Κι εμείς περιμένουμε να "πτωχεύσει η οικονομία μας" για να αποδεχτούμε ότι είμαστε ήδη πτωχευμένοι....
- Πόσες μέρες συμβαίνει αυτό;, τον ρωτάω όσο πιο ψύχραιμα μπορώ.
-Πέντε, έξι..., μου απαντάει ψιλοαδιάφορα.
- ΤΙ ΕΝΝΟΕΙΣ ΠΕΝΤΕ ΕΞΙ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΕ; ΠΕΝΤΕ ΕΞΙ ΜΕΡΕΣ ΠΗΓΑΙΝΟΕΡΧΕΣΑΙ ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΒΛΕΠΕΙΣ;, αρχίζω να φορτώνω η δόλια μάνα.
-Ναι, έρχεται λιτή και περιεκτική η απάντησή του Κωνσταντίνου.
Στη μισή ώρα που ακολουθεί, ψάχνω με την βοήθεια του (ευλογημένου) διαδικτύου την κοντινότερη οφθαλμολογική κλινική στην περιοχή της φοιτητικής εστίας του γιου μου, ευχαριστώ τον Θεό και τους Άγγλους για το σύστημα υγείας τους, το περίφημο NHS, και κλείνω ραντεβού να τον δει γιατρός στις 18.00 το απόγευμα της ίδιας μέρας (δωρεάν, σε δημόσιο νοσοκομείο, τον αλλοδαπό φοιτητή παρακαλώ...).
Παράλληλα μιλάω με μία γνωστή μου οφθαλμίατρο η οποία με καθησυχάζει ότι μάλλον πρόκειται για κάποια σοβαρή μόλυνση, που ίσως να επιβαρύνθηκε από το άγχος καθώς όλα αυτά συμβαίνουν εν μέσω εξεταστικής περιόδου, αλλά σε κάθε περίπτωση εφόσον αντιμετωπιστεί άμεσα με την κατάλληλη ιατρική παρακολούθηση και θεραπεία, δεν υπάρχει λόγος πανικού. Γιατροί είναι, τόσα ξέρουν, τόσα λένε... Εγώ όμως είμαι μάνα... Και δη Ελληνίδα... Και κάτι τέτοια τα παίζω στα δάχτυλα του αριστερού χεριού κι ας είμαι δεξιόχειρας.
Από την στιγμή που κλείνουμε την επικοινωνία μέσω Skype, ώρα 13.00, μέχρι τις 19.30 το απόγευμα που ο γιος μου βγαίνει από το ιατρείο του οφθαλμίατρου στο αγγλικό νοσοκομείο, εγώ έχω κλείσει αεροπορικό εισιτήριο για την μεταμεσονύχτια πτήση προς Λονδίνο, έχω βρει το τηλέφωνο της τοπικής αστυνομίας, του επικεφαλής της φοιτητικής εστίας, της κολλητής του γιου μου κι ενός Έλληνα δημοσιογράφου που είναι ανταποκριτής της ΕΡΤ στην βρετανική πρωτεύουσα, αλλά (το κυριότερο!) έχω εξιχνιάσει πλήρως τι συμβαίνει στο παιδί μου: προφανώς κάτι του ρίξανε στο ποτό του εκεί που μαζεύονται όλοι οι φοιτητές! Κάποιο βαρύ, νέο ναρκωτικό που ίσως προκαλεί ακόμη και ολική τύφλωση ώστε να καθιστά τα θύματα ευάλωτα, ποιος ξέρει γιατί;
Το παιδί μου (που στην φωτογραφία το βλέπετε σε ηλικία έξι μηνών, όσο δηλαδή εγώ συνεχίζω να το βλέπω και σήμερα στα 24 του..) βρίσκεται σε κίνδυνο, αυτό είναι σαφές, ωστόσο δεν λέω τίποτα στον άντρα μου γιατί ξέρω εκ των προτέρων ότι δεν θα συμμεριστεί την ανησυχία μου. "Μήπως να περιμένουμε να μας πούνε την γνώμη τους και οι γιατροί;" είναι σαν να τον ακούω να λέει. Άντρες...
Από τις 18.00 που μπαίνει ο Κωνσταντίνος στο ιατρείο μέχρι τις 19.30 που βγαίνει από αυτό, κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα. Το πρώτο sms που φτάνει από το κινητό του, είναι (επίσης) λιτό και περιεκτικό σε βαθμό κακουργήματος:
"Ok. Τελείωσα".
Του τηλεφωνώ σε έξαλλη κατάσταση. Δεν απαντάει.
"Είμαι ακόμη στο νοσοκομείο. Θα σε πάρω εγώ" μου γράφει.
"Θα τυφλωθείς;", ανταπαντάω εγώ με ερώτηση.
"WTF...", μου ξαναγράφει.
"Τι σημαίνει WTF ρε Κωνσταντίνε; Θα τυφλωθείς;" ξαναρωτάω εγώ.
Σιωπή...
"Έρχομαι Λονδίνο με την τελευταία πτήση" στέλνω τη μαγική φράση και σε λιγότερο από 20 δεύτερα το κινητό μου χτυπάει. Είναι ο γιος μου!
- Μαμά, ακύρωσε το εισιτήριό σου γιατί θα πάω να μείνω αλλού και δεν θα με βρίσκεις με τίποτα, μου λέει με θράσος (αυτά παθαίνεις αν δεν τα δείρεις όσο είναι μικρά...).
-Τι σου είπε ο γιατρός; ουρλιάζω.
- Έχω uveitis, μου λέει σαν να μιλάει με την Κέιτ Μίντλετον.
- Κωνσταντίνε, αν δεν μου πεις τώρα στα Ελληνικά τι έχεις, θα διακτινιστώ και θα σε πλακώσω στις σφαλιάρες... Τι είναι uveitis;
-Πού να ξέρω πώς λέγεται στα Ελληνικά, ρε μαμά; Είναι μία μόλυνση, που μπορεί να προκλήθηκε από τα μικρόβια που υπάρχουν στα Μέσα Μεταφοράς αλλά μπορεί να έχει σχέση και με το άγχος. Μου έκαναν ό,τι εξετάσεις μπορείς να φανταστείς και μου έδωσαν ένα ειδικό κολλύριο. Σε λίγες μέρες θα υποχωρήσει εντελώς, μου εξηγεί με μια ανάσα για να με ξεφορτωθεί.
- Στείλε μου τώρα την διάγνωση και ό,τι άλλο σου είπαν στα αγγλικά, να τα δώσω σε έναν δικό μας γιατρό, του λέω αυστηρά.
- Υπό έναν όρο: ακυρώνεις αυτή τη στιγμή το αεροπορικό σου εισιτήριο. Δεν θα μου κουβαληθείς για μια μολυνσούλα στο μάτι γιατί ούτε ο James Bond δεν θα μπορεί να με εντοπίσει, μου απαντάει ακόμη πιο αυστηρά.
- Θα δω τι θα μου πούνε οι Έλληνες οθφαλμίατροι και μετά θα το ακυρώσω, κλείνω το deal...
Οι Έλληνες (τρεις στον αριθμό) οφθαλμίατροι μου εξήγησαν ότι η μόλυνση στα μάτια του ήταν σοβαρή μεν, αντιμετωπίσιμη δε.
-Υπάρχει περίπτωση να προκλήθηκε από κάποιο νέο, άγνωστο ναρκωτικό που του έριξαν στο ποτό του;, ρώτησα τον έναν που ήξερα ότι δεν θα με παρεξηγήσει (πολύ).
- Φυσικά και υπάρχει. Όση και να πρόκειται για κάποιο υπερόπλο εξωγήινων που ετοιμάζονται να καταλάβουν το Λονδίνο, μου απάντησε ειρωνικά. Άντρες...
Μαρία Παναγοπούλου (Ελληνίδα μάνα...)
thisismarias.blogspot.gr
Υ.Γ. Για την ιστορία: το δημόσιο αγγλικό νοσοκομείο έκλεισε από μόνο του ραντεβού για την επόμενη μέρα στον αλλοδαπό φοιτητή γιό μου, ώστε να τον δει ο Καθηγητής επικεφαλής της Οφθαλμολογικής Κλινικής, εντελώς δωρεάν. Και μία εβδομάδα αργότερα, του τηλεφώνησαν για να βεβαιωθούν πως όλα βαίνουν καλώς... Κι εμείς περιμένουμε να "πτωχεύσει η οικονομία μας" για να αποδεχτούμε ότι είμαστε ήδη πτωχευμένοι....
Comments
Post a Comment