Απο νωρίς κατάλαβα οτι για να "επιβιώσω" έπρεπε να βάλω μπροστά το μυαλό μου και να αφήσω στην εμφάνιση τον ρόλο που της άξιζε: τον διακοσμητικό.
Σήμερα στα 47 μου, ξέρω πως τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο στην προσωπικότητα και τον χαρακτήρα μου αν δεν είχα περάσει από αυτό το ευλογημένο δημόσιο σχολείο του Πειραιά που με έμαθε οτι τίποτα δεν σου χαρίζεται αν δεν το διεκδικήσεις. Όσο ωραία μάτια κι αν έχεις..
Παρένθεση: Ο Πειραιάς, στα δικά μου μάτια φάνταζε παντα σαν νησί. Το γεγονός οτι πρακτικά συνδέεται με την "στεριά" δεν ήταν ποτέ ικανό να του στερήσει τα βασικά χαρακτηριστικά ενος νησιού: βρέχεται από (Την) θάλασσα, οι κάτοικοι του νιώθουμε κατά μια έννοια συγγενείς, έχουμε κοινά χούγια, κουσούρια και χαρίσματα, πηγαίνουμε παντού με τα πόδια και καθε φορά που πρέπει να βρεθούμε εκτός της "νήσου" αισθανόμαστε σαν να πηγαίνουμε "εκδρομή". Οκ, μπορεί να μην επιβιβαζόμαστε σε πλοία αλλά σε τροχοφόρα, όμως ας είμαστε ειλικρινείς : καθε Πειραιώτης " που σέβεται τον εαυτό του", όταν πρόκειται να ταξιδέψει μέχρι την Κηφισιά, τις κάνει τις προμήθειες σε νερό και ξηρά τροφή/γκοφρέτες. Κλείνω την παρένθεση...
Σε αυτο το υπέροχο λοιπόν νησί, ένα από τα ωραιότερα της Ελλάδας, γεννήθηκα και μεγάλωσα και στα 11 μου χρόνια βρέθηκα αντιμέτωπη με ένα τιτάνιο πρόβλημα: ερωτεύτηκα σφόδρα τον αιώνιο εχθρό. Τον Παναθηναϊκό. Με πατέρα γέννημα θρέμμα Παγκρατιωτη, που "μετανάστευσε" στον λιμάνι για χάρη της Αγιοβασιλιωτισσας μητέρας μου, το πράσινο dna ξύπνησε μέσα μου και με οδήγησε στον απαγορευμένο έρωτα.
Εμφύλιο πόλεμο είχαμε στο πατρικό μου καθε Κυριακή, με εναν αδελφό που στο αίμα του κυλάνε γαύροι κι εμένα τρελή βαζελα να κρεμάω στα κάγκελα του μπαλκονιού την πράσινη σημαία. Μα το μεγάλο δράμα ξημέρωνε καθε Δευτέρα:
"Μην βάλεις παιδί μου πράσινη μπλούζα στο σχολείο και κυρίως μάζεψε τη γλώσσα σου" με χιλιοπαρακαλούσε η μάνα μου αλλά εγώ στον κόσμο μου. Καμαρωτή καμαρωτή περνούσα την πόρτα του σχολείου ντυμένη σαν κάμπια για να συναντήσω τη μοναχική πράσινη Χριστίνα, την φίλα προσκείμενη Νεκταρία και τους λιγοστούς συναγωνιστές, μονίμως έτοιμη για επίθεση ανεξάρτητα απο τα αποτελέσματα των αγώνων.
Ούτε μια φορά δεν ένιωσα να κινδυνεύω λόγω των πράσινων αθλητικών πιστεύω μου καθώς οι αντιπαραθέσεις ηταν πάντα λεκτικές. Και ποτέ, μα ποτέ όμως, σεξιστικές. Έχω ακούσει βρισιές που δεν φανταζόμουν πως υπάρχουν κι έχω μάθει να "τα βάζω" με οργισμένο ερυθρόλευκο πλήθος που με αντιμετώπιζε παντα σαν "εχθρό" αδιαφορώντας για το γεγονός ότι ήμουν κορίτσι. Το πρόβλημα τους ήταν πως ήμουν Παναθηναϊκός.
Αυτός ειναι και ο λόγος που αποφάσισα να γράψω αυτο το κείμενο. Μεγαλώνοντας χρειάστηκε να προσπαθήσω πολλές φορές να αποδείξω ότι μια (ωραία) γυναίκα μπορεί να κάνει ο.τι ακριβώς κι ένας ικανός άντρας και συχνά να το κάνει πολύ καλύτερα από αυτόν. Εισέπραξα υπονοούμενα, λοξά βλέμματα , αμφισβήτηση, ακόμη και απο ανθρώπους με πολυ υψηλό μορφωτικό ή /και κοινωνικό στάτους. Και καθε φορά έρχονταν στο νου μου οι λατρεμένοι παιδικοί φίλοι και συμμαθητές απο τον Πειραιά που δεν με ανάγκασαν ποτέ να αποδείξω τίποτα.
Αναγνώρισαν αμέσως το δικαίωμα μου να αγαπώ και να παρακολουθώ ποδόσφαιρο και με "σφυροκόπησαν" ανελέητα όχι για το φύλο μου, αλλά για την επιλογή μου να πάω στο "λάθος" γι αυτούς στρατόπεδο. Χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια για να εκτιμήσω την αντρίκια, Πειραιώτικη, συμπεριφορά τους και νομίζω πως είναι ωρα να τους πω ένα μεγάλο ευχαριστώ. Γιατί με έμαθαν, χωρίς να το γνωρίζουν, να υπερασπίζομαι τις επιλογές μου, να μην φοβάμαι να ξεχωρίσω απο τους πολλούς, να εκφράζω δυνατά τις προτιμήσεις μου και να επιβιώνω στα (πολύ) δύσκολα.
Πίστεψτέ με: ένα κορίτσι που στην εφηβεία του πηγαίνει σε δημόσιο σχολείο του Πειραιά, μια μέρα πριν ή μετά απο το ντέρμπι των αιωνίων, φορώντας το τριφύλλι στο στήθος, ελάχιστα πράγματα μπορεί να το τρομάξουν στην ενήλικη ζωή του!
Η φωτογραφία που ανάρτησα είναι απο το εφηβικό μου δωμάτιο. Στην κορυφή της βιβλιοθήκης μου υπήρχε παντα το κασκόλ και η σημαία του Παναθηναϊκού και μαζί τους η αγαπημένη μου μαυρουλα κούκλα ντυμένη στα ερυθρόλευκα. Το ίδιο ακριβώς συνέβαινε και στην καρδιά μου.: όπως δεν θα άλλαζα ποτε ομάδα, έτσι δεν θα άλλαζα με τίποτα και την ευτυχία και την τιμή να μεγαλώσω στον Πειραιά με φιλους Ολυμπιακούς.
Μαρία Παναγοπούλου
thisismarias.blogspot.gr
Follow me on facebook
Υ.Γ. "Καλά θα γράψεις τωρα δημοσίως για τον Παναθηναϊκό στην κατάσταση που βρίσκεται;" μου σχολίασε ένας δικός μου άνθρωπος. Φυσικά και θα γράψω! Ο Παναθηναϊκός δεν είναι για "τωρα", "χθες" ή "αύριο". Δεν ειναι η διοίκηση, οι παίκτες ή η βαθμολογική του θέση. Ο Παναθηναϊκός είναι έρωτας!! Απο εκείνους τους σπάνιους που κρατάνε για πάντα!!
Παρένθεση: Ο Πειραιάς, στα δικά μου μάτια φάνταζε παντα σαν νησί. Το γεγονός οτι πρακτικά συνδέεται με την "στεριά" δεν ήταν ποτέ ικανό να του στερήσει τα βασικά χαρακτηριστικά ενος νησιού: βρέχεται από (Την) θάλασσα, οι κάτοικοι του νιώθουμε κατά μια έννοια συγγενείς, έχουμε κοινά χούγια, κουσούρια και χαρίσματα, πηγαίνουμε παντού με τα πόδια και καθε φορά που πρέπει να βρεθούμε εκτός της "νήσου" αισθανόμαστε σαν να πηγαίνουμε "εκδρομή". Οκ, μπορεί να μην επιβιβαζόμαστε σε πλοία αλλά σε τροχοφόρα, όμως ας είμαστε ειλικρινείς : καθε Πειραιώτης " που σέβεται τον εαυτό του", όταν πρόκειται να ταξιδέψει μέχρι την Κηφισιά, τις κάνει τις προμήθειες σε νερό και ξηρά τροφή/γκοφρέτες. Κλείνω την παρένθεση...
Σε αυτο το υπέροχο λοιπόν νησί, ένα από τα ωραιότερα της Ελλάδας, γεννήθηκα και μεγάλωσα και στα 11 μου χρόνια βρέθηκα αντιμέτωπη με ένα τιτάνιο πρόβλημα: ερωτεύτηκα σφόδρα τον αιώνιο εχθρό. Τον Παναθηναϊκό. Με πατέρα γέννημα θρέμμα Παγκρατιωτη, που "μετανάστευσε" στον λιμάνι για χάρη της Αγιοβασιλιωτισσας μητέρας μου, το πράσινο dna ξύπνησε μέσα μου και με οδήγησε στον απαγορευμένο έρωτα.
Εμφύλιο πόλεμο είχαμε στο πατρικό μου καθε Κυριακή, με εναν αδελφό που στο αίμα του κυλάνε γαύροι κι εμένα τρελή βαζελα να κρεμάω στα κάγκελα του μπαλκονιού την πράσινη σημαία. Μα το μεγάλο δράμα ξημέρωνε καθε Δευτέρα:
"Μην βάλεις παιδί μου πράσινη μπλούζα στο σχολείο και κυρίως μάζεψε τη γλώσσα σου" με χιλιοπαρακαλούσε η μάνα μου αλλά εγώ στον κόσμο μου. Καμαρωτή καμαρωτή περνούσα την πόρτα του σχολείου ντυμένη σαν κάμπια για να συναντήσω τη μοναχική πράσινη Χριστίνα, την φίλα προσκείμενη Νεκταρία και τους λιγοστούς συναγωνιστές, μονίμως έτοιμη για επίθεση ανεξάρτητα απο τα αποτελέσματα των αγώνων.
Ούτε μια φορά δεν ένιωσα να κινδυνεύω λόγω των πράσινων αθλητικών πιστεύω μου καθώς οι αντιπαραθέσεις ηταν πάντα λεκτικές. Και ποτέ, μα ποτέ όμως, σεξιστικές. Έχω ακούσει βρισιές που δεν φανταζόμουν πως υπάρχουν κι έχω μάθει να "τα βάζω" με οργισμένο ερυθρόλευκο πλήθος που με αντιμετώπιζε παντα σαν "εχθρό" αδιαφορώντας για το γεγονός ότι ήμουν κορίτσι. Το πρόβλημα τους ήταν πως ήμουν Παναθηναϊκός.
Αυτός ειναι και ο λόγος που αποφάσισα να γράψω αυτο το κείμενο. Μεγαλώνοντας χρειάστηκε να προσπαθήσω πολλές φορές να αποδείξω ότι μια (ωραία) γυναίκα μπορεί να κάνει ο.τι ακριβώς κι ένας ικανός άντρας και συχνά να το κάνει πολύ καλύτερα από αυτόν. Εισέπραξα υπονοούμενα, λοξά βλέμματα , αμφισβήτηση, ακόμη και απο ανθρώπους με πολυ υψηλό μορφωτικό ή /και κοινωνικό στάτους. Και καθε φορά έρχονταν στο νου μου οι λατρεμένοι παιδικοί φίλοι και συμμαθητές απο τον Πειραιά που δεν με ανάγκασαν ποτέ να αποδείξω τίποτα.
Αναγνώρισαν αμέσως το δικαίωμα μου να αγαπώ και να παρακολουθώ ποδόσφαιρο και με "σφυροκόπησαν" ανελέητα όχι για το φύλο μου, αλλά για την επιλογή μου να πάω στο "λάθος" γι αυτούς στρατόπεδο. Χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια για να εκτιμήσω την αντρίκια, Πειραιώτικη, συμπεριφορά τους και νομίζω πως είναι ωρα να τους πω ένα μεγάλο ευχαριστώ. Γιατί με έμαθαν, χωρίς να το γνωρίζουν, να υπερασπίζομαι τις επιλογές μου, να μην φοβάμαι να ξεχωρίσω απο τους πολλούς, να εκφράζω δυνατά τις προτιμήσεις μου και να επιβιώνω στα (πολύ) δύσκολα.
Πίστεψτέ με: ένα κορίτσι που στην εφηβεία του πηγαίνει σε δημόσιο σχολείο του Πειραιά, μια μέρα πριν ή μετά απο το ντέρμπι των αιωνίων, φορώντας το τριφύλλι στο στήθος, ελάχιστα πράγματα μπορεί να το τρομάξουν στην ενήλικη ζωή του!
Η φωτογραφία που ανάρτησα είναι απο το εφηβικό μου δωμάτιο. Στην κορυφή της βιβλιοθήκης μου υπήρχε παντα το κασκόλ και η σημαία του Παναθηναϊκού και μαζί τους η αγαπημένη μου μαυρουλα κούκλα ντυμένη στα ερυθρόλευκα. Το ίδιο ακριβώς συνέβαινε και στην καρδιά μου.: όπως δεν θα άλλαζα ποτε ομάδα, έτσι δεν θα άλλαζα με τίποτα και την ευτυχία και την τιμή να μεγαλώσω στον Πειραιά με φιλους Ολυμπιακούς.
Μαρία Παναγοπούλου
thisismarias.blogspot.gr
Follow me on facebook
Υ.Γ. "Καλά θα γράψεις τωρα δημοσίως για τον Παναθηναϊκό στην κατάσταση που βρίσκεται;" μου σχολίασε ένας δικός μου άνθρωπος. Φυσικά και θα γράψω! Ο Παναθηναϊκός δεν είναι για "τωρα", "χθες" ή "αύριο". Δεν ειναι η διοίκηση, οι παίκτες ή η βαθμολογική του θέση. Ο Παναθηναϊκός είναι έρωτας!! Απο εκείνους τους σπάνιους που κρατάνε για πάντα!!
Comments
Post a Comment